Ta informacja jest już niedostępna.

Nie jest możliwa spowiedź przez telefon lub Internet. Księża biskupi przypominają, że – zgodnie z dokumentem Papieskiej Rady ds. Środków Społecznego Przekazu – w przestrzeni wirtualnej „nie ma sakramentów”. Spowiedź, także w obecnych warunkach, jest możliwa tylko poprzez indywidualny i bezpośredni kontakt ze spowiednikiem, przy zachowaniu wszystkich zaleceń służb sanitarnych – podkreślił rzecznik Konferencji Episkopatu Polski ks. Paweł Rytel-Andrianik.

Coraz więcej hierarchów zakazuje kapłanom udzielania sakramentu spowiedzi ze względu na epidemię – alarmuje katolicki portal Life Site News, wskazując na kilka przykładów z Ameryki Północnej.

Spowiedź przez telefon jest wykluczona - tak stanowi nauczanie Kościoła katolickiego. Mimo tego niemieckojęzyczny biskup Reinhold Nann z Caravelí w Peru wprowadził taką właśnie formę spowiedzi na czas koronawirusa. Decyzję odwołał dopiero pod wpływem Watykanu.

Jako wyznawcy Chrystusa często napotykamy na opinie i postawy sprzeczne z naszą religią. Bywa, że nasza Wiara staje się celem ataków bądź manipulacji mających na celu wypaczenie któregoś z jej aspektów. W innych jeszcze sytuacjach – wskutek codziennych trosk, doświadczeń i napotykanego zła – niektóre jej Prawdy wydają się tracić swój blask i dotychczasową siłę oddziaływania. Z tego też powodu warto regularnie do nich wracać, choćby w trakcie krótkich rozważań.

My, Polacy, mieliśmy i mamy to szczęście, że żyli i żyją wśród nas wybitni teolodzy, których nauczanie powinno być znane każdemu. Do takich osób należał dominikanin Jacek Woroniecki. Czas, jaki spędziłem nad lekturą dzieł Woronieckiego, był jednym z najlepiej wykorzystanych przeze mnie w moim życiu - mówi prof. dr. hab. Ryszard Polak w rozmowie z Januszem Przytułą.

To nie choroby ciała są największym zagrożeniem. Jest nim wirus atakujący życie duchowe, paraliżujący zdolność otwarcia się na Boga i na drugiego człowieka – powiedział bp Piotr Libera. Hierarcha podkreślił, że wirus ten infekuje m.in. nienawiścią i złością.

Swego rodzaju „segregacja wiernych” jaka dokonywana jest w kościołach tuż przed udzielaniem Komunii Świętej, napawa smutkiem. To ani właściwy czas, ani liturgiczna formuła, a dzielenie wiernych. Bowiem w każdym miejscu, „gdzie jest rozdzielane Ciało Pana, to wierny, zależnie np. od stanu swojego zdrowia czy osobistej formacji liturgicznej, prosi o Komunię św. w określony sposób. Szafarz udziela jej wtedy zgodnie z przepisami Kościoła” – powiedział abp Andrzej Dzięga. Jak dodał, wszelkie dyskusje organizacyjne prowadzone w trakcie udzielania Komunii Św. są nadużyciem, bo w tej szczególnej chwili winniśmy wyłącznie adorować Ciało Pana.

Wraz z rozwojem epidemii koronawirusa w kościołach pojawiły się środki ostrożności narzucone przez rząd. Także hierarchowie wskazali na konieczność zachowania wysokiej higieny. Niestety wydane zalecenia zostały przez niektórych kapłanów źle zinterpretowane, szczególnie jeśli idzie o przyjmowanie Komunii Św. na rękę. Wedle instrukcji, to bowiem wciąż tylko możliwość, do której biskupi nie raz zachęcali. A wielu kapłanów uznaje je za nakaz. Niestety bywa też, że wierni pragnący przyjąć Ciało Pana do ust są traktowani niczym trędowaci. Zarzuca się im brak odpowiedzialności oraz oskarża o narażanie zdrowia innych – przymuszając do złamania sumień. To niedopuszczalne!

Do portalu PCh24.pl zwracają się zaniepokojeni katolicy z całego kraju: w niektórych parafiach księża kategorycznie odmawiają uczestniczącym w Mszy świętej wiernym możliwości przyjęcia Komunii świętej do ust. Czy mają do tego prawo? Nie! Jednoznacznie precyzują to dokumenty zarówno Konferencji Episkopatu Polski jak i samej Stolicy Apostolskiej. Co w takim razie powinni robić wierni, których kapłan próbuje zmusić do przyjęcia Ciała Chrystusa do ręki?

Bóg nieskończenie wielki, posiadający nieskończone bogactwo, objawia się nam jako słabe, bezradne Dzieciątko, owinięte w pieluszki i złożone w żłobie. Po co stał się tak maleńki, taki ubogi? Aby nas uczynić wielkimi i bogactwami nas obdarzyć. „Będąc bogatym — pisze Apostoł — stał się dla nas ubogim, abyście wy w ubóstwie Jego bogatymi się stali”. „Dla nas ludzi i dla naszego zbawienia — wyznajemy w Credo — zstąpił z niebios”.

Znaleźć niemowlę w żłobie złożone nie przedstawiało dla pasterzy żadnej trudności. Oblecieli oni swe stajenki, które mieli w Betlejem i wnet w jednej z nich odkryli Maryję i Józefa pochylonych nad nowonarodzonym Dzieciątkiem.

W czterdzieści dni po narodzeniu Zbawiciela Kościół gromadzi nas uroczyście, lecz tym razem już nie w stajence betlejemskiej hołd uwielbienia składać nam każe boskiemu Dzieciątku, ale w świątyni Jeruzalem.

Sąd Okręgowy w Szczecinie nie podzielił argumentacji sądu pierwszej instancji, który uznał, że mężczyzna łamiąc krzyż uczynił to „przypadkiem” i skierował sprawę do ponownego rozpatrzenia. Mężczyzna – zadeklarowany ateista – będąv pod wpływem alkoholu uznał krzyż za nieuprawnioną konstrukcję budowlaną, którą chciał usunąć z miejsca publicznego.

Droga do zbawienia wiedzie przez krzyż. Innej drogi nie ma. „Nie łudźcie się – przypomina święty Ludwik Maria Grignion de Montfort – „odkąd koniecznym stało się, by Mądrość Wcielona weszła do Nieba przez Krzyż, trzeba wchodzić tam za nią tą samą drogą. Dlatego właśnie „musisz zaakceptować swój krzyż. Jeśli będziesz go dźwigał odważnie, zaprowadzi cię do nieba” – zaleca święty Jan Maria Vianney. „Czemu więc jeszcze się boisz podjąć ten krzyż, który jest drogą do Królestwa?” – pyta Tomasz à Kempis.

Krzyż jest symbolem naszej wiary, znakiem zbawczej męki i śmierci Pana Jezusa. Kościół obchodzi Święto Podwyższenia Krzyża Świętego – łączone z odnalezieniem najcenniejszej relikwii – wskazując w ten sposób na źródło naszego życia i nadziei.

Często zapominamy zupełnie, że modlitwa powinna być przede wszystkim aktem uwielbienia. Nie rozumiemy, że potrzeba, aby się święciło Imię Boże, by przyszło Królestwo Jego i stała się Jego wola, zanim nam Bóg udzieli chleba powszedniego.

Życie każdego człowieka – prędzej czy później – dobiegnie kiedyś końca, a największym niebezpieczeństwem nie jest śmierć ciała, która przecież i tak nadejdzie, ale śmierć wieczna. Tę prawdę przypomniał w swoim facebookowym wpisie ks. Wojciech Węgrzyniak.

Nie tylo pasterze i starsi nasi na tę robotę do winnic około zbawienia naszego wezwani są: ale i każdy z nas około winnice serca swego ma robić i winien jest. Bo nie dosyć, iż około nas prorocy Boży, i biskupi, i kaznodzieje, i inni urzędnicy kościelni robią: potrzeba nam samym ręką ruszyć. Jako mało na samej robocie winogrodników, gdy sama macica winna zła, a do naprawy i pomocy nie sposobna. Ziemia serca naszego zarażona i skażona, i niejako z rodzaju przeklęta, sama z siebie ciernie i osty, to jest grzechy i wielkie skłonności do nich rodzi, złe pożądliwości i myśli do złego same się w nas wkorzeniły. „Zmysł i myśli ludzkiego serca”, mówi Pan, „do złego są skłonne od młodości”.

„Obecność wspólnoty Kościoła jest warunkiem życia wiecznego, ale również dobra doczesnego tych, którzy Kościół szanują. Kto jest Boży, ten jest ludzki. Bezbożność prowadzi do zaniku człowieczeństwa”, pisze na łamach tygodnika „Warszawska Gazeta” ks. Stanisław Małkowski.

Kiedyś, jakiś rolnik, odpoczywając w południe w czas żniw, ujrzał galopującego na koniu jeźdźca. Zaraz potem znowu tego samego, tylko w inną stronę… – Dokąd tak pędzisz? – zawołał. Jeździec nawet nie przystanął, tylko przez ramię krzyknął: „Mnie pytasz? Zapytaj o to mojego konia!”. I pogalopował jakby wiatr go gonił.

„Od nas zależy, od naszej woli, czyjej władzy chcemy się poddać: Ducha Świętego albo złego ducha. Skutki naszego doczesnego wyboru trwają wiecznie, bo tylko w życiu na ziemi możliwe jest nawrócenie w wyniku przyjęcia Ducha Bożego”, pisze na łamach tygodnika „Warszawska Gazeta” ks. Stanisław Małkowski.

Dusze małe zajmują się w modlitwie tylko swoimi ciasnymi, osobistymi interesami. Inne wciągają w obręb modlitwy swoich krewnych, przyjaciół, wspólne interesy rodzinne. To już nieco więcej. To, że modlimy się za siebie, to sprawa potrzeby, ale żeby modlić się za innych, do tego trzeba mieć serce otwarte, pełne miłości.

Skromność ma oczywiście swoje trudności. Nie o te jednak chodzi, które z natury swej pociąga za sobą, lecz o te, na jakie natrafia, gdy na przykład wpadamy w towarzystwo ludzi rozwiązłych, zatruwających dusze dobrych pod pozorem ich rozweselania.

Prawdziwa i żywa pobożność wymaga najpierw miłości Bożej. Właściwie nie jest niczym innym jak prawdziwą miłością samego Boga. Jednak miłością innego rodzaju. Gdy miłość Boża upiększa naszą duszę, nazywa się łaską, czyniąc nas miłymi Boskiemu Majestatowi. Kiedy daje nam moc czynienia dobrze, nazywa się miłością czynną. Skoro zaś dojdzie do tego stopnia doskonałości, że nie tylko postępujemy dobrze, lecz wykonujemy dobre uczynki starannie, często i ochotnie, wówczas zwie się pobożnością.

Protesty wywołane przez radykalne grupy feministyczne, domagające się aborcji na życzenie w Polsce, są szeroko prezentowane w zagranicznych mediach. Agencje informacyjne mówią o „wściekłości” feministek z powodu „zaostrzenia już i tak  restrykcyjnego prawa aborcyjnego”, wyładowujących negatywne emocje zakłócając Msze.

Anarchistyczni prowokatorzy wrzasnęli hasło: „Wojna!” i ruszyli na ulice, place, pomniki, przed siedziby niemiłych sobie organizacji, kościoły. A na wojnie, jak wiemy od dosyć dawna, pierwszą ofiarą pada zazwyczaj prawda.

Staram się zrozumieć Pasterzy i to, że z ogromną kulturą wyciągają oni dłoń do agresorów. To bardzo ewangeliczne. Ale w Ewangelii Chrystus mówi też o nie rzucaniu pereł przed wieprze... – podkreśla w rozmowie z PCh24.pl ks. prof. Paweł Bortkiewicz TChr.

Już po raz drugi przed Wielkanocą odbędzie się w Kaliszu „Noc konfesjonałów”. W środę wieczorem kapłani będą spowiadać przez pięć godzin w dziewięciu kościołach.

– Być może w niejednym sercu mogłaby się dziś pojawić małoduszna myśl, że pierwsi chrześcijanie reprezentowali sobą pewien ideał, który nie przystaje do naszego XXI wieku. Jednakże w tym samym momencie słyszymy – jak echo – odpowiedź, jakiej Chrystus udzielił Siostrze Faustynie: „Miłość Moja nikogo nie zwodzi” – mówił abp Marek Jędraszewski w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia.

„Ludzie, którzy Kościołem specjalnie się nie przejmują, a jego nauka jest dla nich raczej uwierająca, z wielką lubością cytują wypowiedzi papieża Franciszka traktujące o konieczności okazywania miłosierdzia uchodźcom z Bliskiego Wschodu. Jednocześnie wielu z nas widziało, jak funkcjonują muzułmańskie enklawy na zachodzie Europy. Z tych obserwacji nie wypływają najbardziej budujące refleksje”, pisze w książce „Boży pył codzienności” Witold Gadowski.

Rozmowa z Tomaszem Rowińskim, autorem książki „Czy Jezus mógł się przeziębić? Rozmowy o człowieczeństwie Boga”.